در محیط یادگیری کلاس درس سنتی، یادگیری فرایندی خطی تلقی می شود؛ یعنی، استاد اطلاعات را به یادگیرندگان ارائه می دهد و اعمال و کاربردهای این اطلاعات بعد از این که آموزش کامل شد، اتفاق می افتد. محیط یادگیری سنتی منحصراشامل، مربی و یادگیرنده است. مربی مسئولیت ارائه محتوا، پاسخ به سؤالات و ارزیابی میزان یادگیری یادگیرندگان را بر عهده دارد. یادگیرنده نقش بسیار منفعلی در یادگیری دارد. ارتباطات در زمینه محتوای دوره به صورت یک طرفه و از طرف مربی به یادگیرنده است. مواد و منابع و متخصصان با تجربه، جدا از محیط یادگیری قرار دارند.

طی قرن ها سازمانها و مؤسسات آموزشی، یادگیری مبتنی بر کلاس درس را به کار می بردند. در این نوع آموزش، یادگیری از یک فرد مسلط و ماهر به شخص ویا اشخاص دیگر انتقال داده می شد. در یک کلاس درس، مربی و یادگیرنده  دریک زمان مشخص به تشریک مساعی می پرداختند. نظام ارائه سنتی برای مؤسسات آموزش عالی، شامل کلاس درسی بود که مربی سخنرانی می کرد و یادگیرندگان گوش می دادند و یادداشت برداری می کردند. تعامل بین مربی و یادگیرندگان در این شیوه عامل اساسی یادگیری بود. در آموزش عالی همیشه از شیوه سخنرانی برای ارایه دروس می کردند و اکنون هم در اکثر دانشگاه ها از این شیوه استفاده می شود. به هر حال، شیوه سخنرانی در کلاس درس به عنوان تنها شیوه ارائه محتوا در قرن بیست و یکم از جایگاه مناسبی برخوردار نیست.